Rozdział XXV

Tydzień do szkoły, czwartek.

Dziewczyny po zakupach, zaczęły się pakować. Najbliższy weekend mają zamiar spędzić u rodziców, w gronie rodziny. Później nie będą miały okazji ich odwiedzić. Obydwie będą zajęte nauką, a w dodatku Elizabeth pracą. Już uzgodniła ze swoją szefową - cztery dni w tygodniu, od szesnastej do dwudziestej wieczorem będzie siedzieć w księgarni. Nie wie czy da sobie radę, ale ona wierzy. Wierzy w wiele rzeczy... Ona zawsze była inna.
Lucy...dzisiaj jest umówiona z Mattew'em. Nie jest do końca przekonana do tego spotkania, w końcu to jej były chłopak, nie chce, aby jej uczucia do niego się odrodziły. 
-Gdzie idziesz? - spytała Lucy Wiewiórkę, kiedy zakładała trampki.
-Do Liam'a... - odpowiedziała krótko, uśmiechając się lekko.
-Oh, rozumiem... - poruszała znacząco brwiami -Nie śpiesz się. - na jej twarzy widniał uśmiech od ucha do ucha, taki jaki nie gościł u niej od wielu dni.
-Głupek! - rzuciła w nią gazetą i wyszła z mieszkania, z cichym trzaskiem drzwiami.
Na dworze panował chłód, mimo, że trwa jeszcze kalendarzowe lato, które nie daje po sobie znaków. Tego dnia nie było chlapy, a także słońca. Dziewczyna szła chodnikiem, po ulicy jeździły taksówki, ciężarówki i samochody, stare i nowe.
Po piętnastu minutach dziewczyna znalazła się przed domem przyjaciela. Zapukała do drzwi, usłyszała tylko huk.
Chłopak przebudził się, spadając przy tym na podłogę. Na stoliku stały puste szklanki po herbacie i kawie, paczki po ciastkach... Podszedł nieprzytomny do drzwi i uśmiechnął się lekko na widok Elizabeth. Gestem ręki zaprosił ją do środka, a ona rozejrzała się z przerażaniem po mieszkaniu.
-Co się tu stało?! - spytała, idąc do kuchni po worek na śmieci.
Chłopak przeciągnął się, dążąc za jej wzrokiem.
-Nie chciało mi się sprzątać. - powiedział, biorąc od niej worek. Zgarnął wszystkie śmieci ze stolika i wrzucił je do niego.
-Trzeba tu poodkurzać. - oznajmiła, idąc do schowka.
-Zostaw, sam posprzątam! - krzyknął za nią, przewracając oczami.
-Już to widzę. - wróciła, podłączając kabel do kontaktu. - Wyrzuć śmieci, albo jak wolisz włóż naczynia do zmywarki. - uśmiechnęła się, naciskając na przycisk włącz .
Chłopak zrobił to co kazała, poszedł na łatwiznę i wyniósł śmieci. Kiedy wrócił do salonu, on aż świecił. Dziewczyna zdążyła odkurzyć i wytrzeć kurze.
-Szybka jesteś. 
-Proszę. - z uśmiechem na twarzy przewiesiła sobie szmatkę przez ramię. 
-Dzięki. - wymusił uśmiech, unikając kontaktu wzrokowego.
Podeszła bliżej i przyjrzała mu się. Założyła ręce na biodrach, patrząc na niego pytająco.
-Otaczają mnie same smutasy! - zaśmiała się, siadając na kanapę. - No, siadaj i mów co Ci dolega. - poklepała w tapicerkę koło siebie.


Lucy nie miała zamiaru podawać swojego adresu Matt'ewowi. Umówiła się z nim koło Big Ben'a, nareszcie będzie miała okazję  zobaczyć z bliska słynne zabytki. Rozpoznała bruneta od razu. W bluzie i startych dżinsach, w których wyglądał seksownie. Kiedy on też ją dostrzegł, posłała mu uśmiech, machając lekko.
-Cześć. - cmoknął ją w policzek. - Chodź. - złapał ją za rękę i pociągnął, bez większego wyjaśnienia.
Uśmiechnęła się lekko, ruszając za nim. Teraz pożałowała, że tu w ogóle przyszła.
-Tutaj niedaleko jest taka dobra pizzeria. - wytłumaczył, uśmiechając się zachęcająco.


Mulat szedł, z kapturem na głowie, omijając zafascynowanych turystów, którzy podziwiali Londyn wieczorem. Pośród tych ludzi, zauważył ją - Lucy, u boku jakiegoś chłopaka, który trzyma ją za rękę. Zrozumiał, że już wszystko stracone. Przyglądał się im - on szczęśliwy, a ona z lekkim uśmiechem na twarzy i rumieńcem przyglądała mu się. Kiedy weszli do budynku, on zawrócił do domu.
Rzucił kurtkę na kanapę, podszedł do barku i chwycił ciemną butelkę z whisky. Odkręcił korek i wziął dużego łyka, krzywiąc się przy tym.


Elizabeth wyszła z domu przyjaciela, dalej zszokowana. Nie wierzyła w to co się stało. Liam i Danielle byli idealną parą - przynajmniej tak wyglądali na zdjęciach. No właśnie, tak wyglądają w gazetach, Internecie, nikt nie wie jak jest naprawdę.
Powiedział jej tylko "Nie jestem już z Danielle", na resztę jej pytań nie odpowiedział, nie miał siły. Zostałaby jeszcze z nim, ale on tego nie chciał. Nie chciał, aby wracała w mroku...

Następnego dnia

Wiewiórka pożegnała się z szefową i Libby. Wyszła z księgarni i pośpiesznie ruszyła do domu. Lucy już w nim nie było. Godzinę wcześniej pojechała do Wakefield. Elizabeth wzięła prysznic i ubrała na siebie czyste ubrania. Zapach waniliowego mydła w płynie roznosił się po całym domu, a ona wąchała go z ogromną przyjemnością. Wzięła bagaż, pożegnała się ze swoim pokojem, jeszcze raz sprawdziła, czy wszystko pogaszone, a kiedy była upewniona, wyszła z kamienicy. 

____________________________________________________________________

Przepraszam, za tak długą nieobecność. Spróbuję wziąć się w garść i dodawać szybciej rozdziały. Jeszcze raz przepraszam. 
Dziękuję za ogromne CZTERY TYSIĄCE odwiedzin, to naprawdę dla mnie bardzo dużo znaczy, czuję się taka dumna z siebie i z Was. Kocham moich czytelników.
Chciałabym też powiedzieć Wam, że możecie follować mnie na twitterze. W weekendy - najczęściej robię twitcamy, więc możecie zobaczyć okrutną - mnie.

Dziękuję, za uwagę. Wasza Ninja.