Rozdział I

Elizabeth zdenerwowana, a za równo podekscytowana całą tą sytuacją, że za raz miała zacząć wraz z kuzynką nowe życie z dala od opiekuńczych rodziców, wierciła się na siedzeniu w pociągu.

-Następna stacja Euston. - Z głośników odbiegła nazwa stacji, na której miała wysiąść, więc chwyciła rączki torby w dłonie i czekała, aż pociąg się zatrzyma.

Drzwi się rozsunęły, a ona, aż podskoczyła na widok tych wszystkich ludzi trząchających się po peronie. Było ich mnóstwo i nigdzie nie widziała znajomej jej twarzy.

Stała na peronie, rozglądając się, przepychając przez tłum, ale to na nic, bo nigdzie nie zauważała kuzynki.

- Elizabeth! - Znajomy jej głos odezwał się zza jej plecami.

Odwróciła się natychmiast, z szerokim uśmiechem na twarzy, który zawszę jej gościł, kiedy widziała ją.

- Lucy! - Odkrzyknęła, biegnąc w objęcia starszej siostry ciotecznej.

Przytuliły się do siebie mocno. Nie widziały się odkąd starszy bart Lucy nie zapragnął wraz ze swoją dziewczyną, odwiedzić rodziny, czyli cztery miesiące temu.

Ojcowie dziewczyn mają trudne prace, w której nie wiedzą, kiedy będą mieli wolny weekend, a kiedy już go mają, wolą odpocząć na kanapie, niż jechać trzy godziny za kierownicą. Ojciec Lucy jeździ po Anglii tirem, Elizabeth założył własną firmę budowlaną, a są zbyt opiekuńczy, aby pozwolić córką wsiąść w pociąg i się spotkać. I właśnie kiedy Elizabeth skończyła osiemnaście lat oraz zakończył się rok szkolny, postanowiła wyjechać, z trudem jej się udało namówić rodziców na tak daleką podróż pociągiem, tym bardziej samej ją przebyć. Ale jeszcze gorzej miała Lucy, mimo, że jest  rocznikowo o rok starsza od Ellie. Jej mama zgodziła się, aby wyjechała do Londynu, z dala od domu, uczyła się tam, zamieszkała z Elizabeth, ale tata cały czas powtarzał to samo "Nie będziesz mi jeździła sama po świecie, jesteś za młoda", ale po kilku miesiącach proszenia, zgodził się.

- Jak ja dawno Cię nie widziałam! - Elizabeth złapała ją za rękę. - Wypiękniałaś i... - uśmiechnęła się jeszcze szerzej - przefarbowałaś włosy. - Zaśmiała się. - Na ciemny-brąz. Zmarszczyła brwi, dobrze się im przyglądając.

- Na orzechowy. - Poprawiła ją. - Ty Wiewióro. - Również się zaśmiała, ukazując swoje białe, proste zęby, którym pomógł aparat na noc. Poczochrała jej fale na głowie.

Elizabeth z natury była ciemną blondynką, a Lucy kolor włosów miała ciemnego brązu.

Obydwie były piękne, każda na swój sposób, lecz w stu procentach się do tego nie przyznawały, cały czas mówiły "Jestem brzydka...". Lucy zawsze pokazywała swój styl, ubrała się dzisiaj cała na czarno i to trochę dziwne w jej przypadku. Luźna bluzka i opinające nogi spodnie, czerwone trampki, które pasowały do tego samego koloru paznokci.

Elizabeth zawsze ubierała się, aby było jej wygodnie i nie wyglądało to jak bezguście, wręcz przeciwnie, zawsze wszystko było idealne. Również, tak samo jak Lucy, luźna bluzka w biało-niebieskie paski, z kieszonką na lewej piersi, czarne spodnie, i białe conversy, a do tego dwa bagaże w dłoniach.

Lucy też miała torby przy sobie, co świadczyło o tym, że czekała tu na kuzynkę całe dwie godziny i nie zaglądała jeszcze do nowego mieszkania.

- Chodź pojedziemy metrem, będzie szybciej. - Lucy machnęła zachęcająco ręką i ruszyła, po czym dołączyła do niej młodsza kuzynka.

Wsiadły w odpowiednim czasie i usiadły na dwa wolne miejsca, pomiędzy jakimś kolesiem w zielonej czapce, koło którego Elizabeth usiadła, a starszego pana z laską. Położyły torby koło nóg i rozmawiały, o ty, że nie mogły doczekać się tej chwili od ponad dwóch tygodni, a może i jeszcze dłużej.

- Dobra to tu, za raz. - Lucy wszystko wiedząca na temat ich nowego domu ostrzegała siostrę cioteczną. - Pamiętaj ulica Chelsea trzy przez pięć. - Oznajmiła biorąc swoje torby.

Elizabeth posłała jej pytające spojrzenie, a ona wyręczyła ją i od razu odpowiedziała.

- Adres naszego mieszkania. - Wydukała już wstając, bo metro się już zatrzymywało.

Obydwie opuściły stację metra i szły, nie długo do kamienicy, w której wynajęły mieszkanie. Czynsz jest w miarę och możliwości, we dwie miały oszczędności i pieniądze od rodziców na start. Pierwszy miesiąc będą mogły zająć się wystrojem, a nie szukaniem pracy.

Lucy włożyła klucz do zamka, który przyszedł jej i Elizabeth pocztą. Przekręciła go raz i drzwi były już otwarte, nacisnęła na klamkę i je popchnęła.

Nigdy wcześniej nie oglądały tego mieszkania, nikt z ich rodziny go nie oglądał, wynajęły go przez internet, więc bały się co zastaną w nim.

-Wszystko tak jak w opisie. - Zauważyła na pierwszy rzut oka Elizabeth. - Drewniane okna, drewniana podłoga... która skrzeczy.- Powiedziała z niezadowoleniem, chodząc po ich nowym, wspólnym domu. - Zero mebli, tylko kran i kibelek, same żarówki... Wszystko będziemy musiały zakupić. - Z niesmakiem przełknęła ślinę, siadając na dużym, drewnianym parapecie.

- Chcę zobaczyć nasze sypialnie. - Z wielkim uśmiechem na twarzy Lucy ruszyła do pierwszych drzwi, które jej wzrok napotkał. - Nie, to toaleta.

Będą miału oddzielne pokoje, w sam razy, aby umieścić w nich, odpowiednie meble, jedynie drewniane szafy, były już wbudowane, które wyburzą, bo się całe rozpadają.

-Biorę tą! - Brunetka krzyknęła z pokoju z trzema dużymi oknami.

W pomieszczeniu, który miał zostać sypialnią Elizabeth, były dwa duże okna, w dwóch ścianach, jest tam również parapet, tak sam szeroki jak w salonie.

Ich całe mieszkanie mieściło małą łazienkę, nieco większą kuchnię i duży salon oraz dwie sypialnie. Wszystkie ściany były białe i kremowe, a drewniane podłogi były wymalowane tanią, bordową farbą.

- Jutro idziemy do sklepu meblowego. - Zaproponowała Lucy, stojąc na środku salonu, z rękoma na biodrach.

- Najpierw do budowlanego, muszę wykorzystać lekcje taty i wyremontować tą dziurę. 

Już Lucy chciała przerwać jej zdaniem "Możemy nająć ludzi", ale ona wiedziała co chce powiedzieć brunetka.

- Są zbyt drodzy, a my zbyt biedne, starczy nam tylko na materiały, meble i na jeden miesiąc tutaj... a po za tym ja chcę remontować! - Obudził się w niej jakiś gen po ojcu, który nie umie usiedzieć w miejscu, jeśli ma okazję "budować".

Po kilku godzinach zgłodniały, a ponieważ nie miały nic do jedzenia postanowiły pójść do baru, a następnie do jakiegoś spożywczaka, po picie i coś słodkiego.

- Lucy gdzie moja torba?! - Zdenerwowana chodziła, szukając jej, ale nigdzie jej nie widziała, przecież nie mogła zgubić się w pustym domu.

- Tutaj. - Brunetka wskazała na siwą torbę z zielonym logiem firmy.

- Nie... - Potrząsnęła głową. - To twoja.

Dziewczyna zastanowiła się przez chwilę.

- Moje są dwie. Ta i ta. - Wzięła w ręce dwa, czarne bagaże.

- Ona nie jest moja. Kurde.. zgubiłam torbę! - Kucnęła, łapiąc się za głowę. Rozsunęła zamek obcego bagażu.

- Męski dres, buty sportowe... - Elizabeth wszystko wyjmowała po kolei. - I... wejściówka do siłowni. - Spojrzała na zdjęcie widniejące na dokumencie.