Rozdział IV

Kolejny dzień, który można zaliczyć do upalnych. Słońce górowało na niebie, a wiatru w Londynie ludzie już na pewno dzisiaj nie poczują, jak uderza o ich ciało. Londyńczycy chodzili w krótkich bluzkach i spodenkach, albo przewiewnych sukienkach, a dzieci biegały po podwórkach na samych majtkach. Dochodziło do drugiej po południu, kiedy jedyna Lucy obudziła się z całej czwórki, towarzyszącej jej gromadzie.

Ruszyła do kuchni Andrew'a, wyjęła niezdarnie jedną szklankę, obijając nią o wszystkie inne. Nalała sobie wody truskawkowej. Truskawki lubiła tylko w formie wody, ponieważ jest na nie uczulona.

- Cześć. - Chwiejnym krokiem Wiewiórka przyłączyła się do niej, usiadła na jednym z krzesełek ustawionych przy wysokim blacie, ziewnęła i podparła dłońmi głowę. - Zamawiam łazienkę jak pójdziemy do domu. - Wspomniała od razu.

- Ta... a ja zrobię śniadanie. - Uśmiechnęła się sztucznie.

- Widzisz, jesteśmy już umówione. - Wymusiła uśmiech, zbyt zmęczona.

Obydwie nie lubiły jak ktoś do nich mówił z rana. Mogły go wtedy zeżreć wzrokiem.

- Elizabeth! - Brunetka wrzasnęła, stojąc przy kuchence, wyłączając już ją.

- Już! Tylko ubiorę się! - Odkrzyknęła, właśnie wsuwając na siebie letnią sukienkę w czarno-czerwoną kratkę. - Już prawię, no nie! - Zdenerwowała się, nie mogąc dosięgnąć do niepotrzebnego zamka na plecach. - Zapniesz? - Spytała kuzynkę, podchodząc do niej.

- Dawaj to. - Zaśmiała się, wypowiadając te słowa. Złapała suwak i udawała, że się z nim siłuje. - Przytyłaś, nie chce się dopiąć. - Zaśmiała się jeszcze głośniej, klepiąc Wiewiórkę w pośladki.

- Ej! Ostatnio przytyłam, ale to tylko dlatego, że przestałam biegać. - Tłumaczyła się, pijąc sok pomarańczowy.

-Biegałaś?! - Spytała zdziwiona.

- Tak. - Wystawiła jej język, kiedy Lucy zapięła już jej zamek.

- Łał. - Podeszła do niej, nachyliła się nad nią tak, aby powąchać jej szyję, chodź była niższa o jakieś siedem centymetrów. - Mydło kakaowe? - Zapytała zdziwiona z przyjemności zapachu.

- Yhym... - Uśmiechnęła się szeroko. - Kupiłam je ostatnio, ładnie pachnie, nie?

- I to bardzo, za raz idę się myć, w kakaowym mydle. - Zrobiła piruet, wymachnęła biodrami i stanęła na przeciwko kuchenki, aby nałożyć późne śniadanie, bardzo późne, wręcz obiad, na talerz.

- Jajecznica? - Osiemnastolatka spytała z niesmakiem - Z bekonem... wiesz, że nie lubię. - Elizabeth zrobiła smutną minkę.

- Mam dla Ciebie płatki czekoladowe, z gorącym mlekiem, kochanie. - Pogłaskała ją po ramieniu.

- Dziękuję, skarbie. - Zaśmiała się, patrząc jej prosto w oczy, lekko głaskając jej policzek.

Obydwie wybuchły nieopanowanym śmiechem.

- Siadaj za raz Ci dam śniadanko.

Elizabeth posłusznie ruszyła, aby usiąść, a w drodze Lucy wręczyła jej kopa w tyłek.

- Ał! Za co to?! - Oburzona, pocierała obolałą pupę.

- A tak. Masz ją za piękną. - Wysłała jej buziaka, a ta udała, że go łapie.

Często się tak bawiły, zawsze kończyło się to na obolałych pośladkach i innych części ciała.

2 lata wcześniej.

- Aaa... ! - Obydwie krzyczały, to na zmianę.

Wraz z kuzynką Elizabeth Agnes były na koncercie jednego z zespołów w mieście koło miejscowości, w której mieszka blondynka.

- Ten gitarzysta jest boski! - Lucy krzyknęła, tak, aby kuzynka, która stała za nią mogła ją usłyszeć.

- Mówiłaś mi już to! I masz nawet jego zdjęcie, które Ci zrobiłam! - Zaśmiała się Elizabeth.

Lucy wyciągnęła rękę do tyłu i złapała kuzynkę za pośladek. Ona to zauważyła, uśmiechnęła się złowieszczo i pogroziła jej palcem.

- Daj telefon, nagram! - Blondynka powiedziała do brunetki.

- Trzymaj! - Podała jej go, skacząc kiedy zespół grał jeden z swoich największych hitów.

- "Paradise, tou want at night, just like me [...]- Wokalista wyśpiewał, a tłum jeszcze bardziej zaczął skakać.

Elizabeth oddała telefon Lucy, potajemnie złapała ją za pośladek, skacząc. natychmiast odwróciła się w drugą stronę, wrzeszcząc i machając do siódemki chłopaków na scenie.

- Głupi jesteś?! - Oburzona Lucy warknęła, odwracając się do tyłu, gdzie stało kilku chłopaków i zaczęła osądzać jednego z nich.

- Ja? - spytał zdziwiony.

- Debil. - Stukała palcem w czoło, pokazując mu jaki jest głupi.

- Ale co ja zrobiłem? - Przestraszony, podrapał się po głowie.

- Wariat. - Lucy spojrzała się na, śmiejącą się Elizabeth, która waliła się dłonią w czoło ze śmiechu. Zrozumiała, że to ona zrobiła.

- Oj.. przepraszam. - Zwróciła się do zakłopotanego chłopaka, przepraszając go. - Głupia. - walnęła kuzynkę w ramię.

Teraźniejszość

- Mniam. - Elizabeth zaczęła mlaskać, chodź sama tego bardzo nie lubiła, robiła to, aby wyrazić przyjemność smaku. - Mniam. - Powtórzyła, jedząc ostatnią łyżeczkę "śniadania". - Dziękuję. - Odstawiła brudną miseczkę do zlewu i rzuciła się na kanapę.

- Nie ma za co, grubasie. - Lucy powiedziała z sarkazmem, śmiejąc się.